Wyjątkowy jubileusz rodzina pani Zofii Olszowy obchodziła początkiem roku. To właśnie 17 stycznia mieszkanka Domatkowa świętowała 105. urodziny. - Bardzo się cieszymy, że nasza babcia doczekała takiego pięknego wieku. Oby żyła nam jak najdłużej - mówi z uśmiechem pani Halina, wnuczka najstarszej mieszkanki powiatu kolbuszowskiego.
Gospodarka to jej żywioł
Zofia Olszowy z domu Mycek przyszła na świat dokładnie 17 stycznia 1912 roku. Jako dziecko przeżyła I wojnę światową. Gdy miała zaledwie 27 lat, wybuchła kolejna straszna wojna. Doświadczyła wiele chwil grozy, głód i biedę. W tych trudnych momentach mogła już liczyć na wsparcie swojego męża, Piotra Olszowego. - Moja mama opowiadała mi, że dziadkowie za czasów wojny zostali wysiedleni. Po prostu przyszli Niemcy, wyrzucili ich z domu, i musieli sobie jakoś radzić. Nie było im łatwo. Każdy z nas wie, że II wojna światowa to był okropny czas. Bieda, niepewność, ciągłe ukrywanie się - mówi wnuczka 105-latki.
Pani Zofia nigdy nie pracowała zawodowo. Całe życie poświęciła wychowaniu dzieci i pracy w gospodarstwie domowym. - Dziadek wyjechał na Śląsk i tam pracował w kopalni. Pewnie tam nabawił się strasznej astmy i zmarł w wieku 66 lat. Babcia z kolei zajmowała się domem i pracą na roli. Dziadkowie mieli spore gospodarstwo, tak około pięć, sześć hektarów, a babcia naprawdę mogła właściwie nie schodzić z pola. Ta miłość do pracy na roli była w niej przez całe życie. Gdy miała nawet sto lat, to w dalszym ciągu wychodziła w pole. To po prostu był jej żywioł - wyjaśnia pani Halina.
Więcej w 11 numerze Tygodnika Korso Kolbuszowskie
