Według definicji grupa inwestycyjna w postaci funduszu inwestycyjnego jest wykorzystywaną na szeroką skalę metodą zbiorowego lokowania środków pieniężnych, które wpłacają tzw. uczestnicy funduszu – inwestorzy. Niektóre fundusze zakładają nawet możliwość wpłat w postaci papierów wartościowych. W ramach takiej grupy inwestycyjnej mogą działać nie tylko pojedyncze osoby prywatne, ale również osoby prawne – przedsiębiorstwa, miasta, gminy, a także podmioty i jednostki organizacyjne bez osobowości prawnej.
Początki grupowych funduszy inwestycyjnych
Koncepcja wspólnego pomnażania oszczędności w ramach grupy inwestycyjnej narodziła się w Holandii już w II połowie XVIII wieku – za jej twórcę uważa się holenderskiego kupca i pośrednika Abrahama van Ketwicha. Przez wiele lat idea funduszy była domeną Holendrów, gdyż pierwszy nieholenderski fundusz powołano dopiero w XIX wieku w Wielkiej Brytanii.
Fundusze otwarte i zamknięte
Podstawowy podział funduszy inwestycyjnych rozróżnia fundusze otwarte oraz zamknięte. Te pierwsze są grupami inwestycyjnymi, w których liczba jednostek uczestnictwa może ulegać zmianom. Oznacza to, że na różnych etapach działalności mogą dołączać do nich nowi inwestorzy. Natomiast zamknięte fundusze inwestycyjne charakteryzuje niezmienna liczba tytułów uczestnictwa – certyfikatów inwestycyjnych. W Polsce funkcjonuje ponadto forma pośrednia, czyli Specjalistyczny Fundusz Inwestycyjny Otwarty – w skrócie SFIO.
Dzisiaj nawet osoby operujące niewielkim kapitałem i doświadczeniem mogą bezpiecznie lokować swoje oszczędności z gwarancją pewnego zysku. Alternatywą dla pomnażania oszczędności w ramach grupy inwestycyjnej w postaci funduszu może być chociażby zakup obligacji korporacyjnych od emitenta osiągającego dobre wyniki finansowe. Przykład takich instrumentów znajdziecie na stronie Big.biz.pl.
