Wielki Post w Kościele rozpoczyna się od Środy Popielcowej. W zeszłym tygodniu byliśmy świadkami posypania wiernych przez kapłanów popiołem. To symboliczny znak rozpoczęcia Postu. To wydarzenie łączyło się z tzw. postem ścisłym. Wyjaśnijmy, na czym polega ten rodzaj postu?
Post ścisły jest nakazany w Kościele katolickim w praktyce dwa razy w roku liturgicznym. Pierwszy raz to właśnie Środa Popielcowa, a drugi dzień to Wielki Piątek. Wtedy osoby dorosłe są zobowiązane do wstrzemięźliwości od pokarmów mięsnych oraz do spożycia tylko trzech posiłków. Dwa z nich powinny być lekkie i jeden do syta. Myślę, że zarówno początek Wielkiego Postu, jak i koniec, czyli Wielki Piątek, ma prostą wymowę. Mamy zwyciężać duchem to, co w nas cielesne i słabe. Chodzi o to, żeby upodabniać się do Jezusa Chrystusa, który wyznaczył nam drogę. Był człowiekiem i jednocześnie Bogiem. W Wielkim Poście mamy okazję lepiej naśladować Chrystusa, podjąć pokutę oraz zauważyć, co przeszkadza mi żyć pełnią życia, czyli co przeszkadza być człowiekiem szczęśliwym, wolnym. Tutaj warto zaznaczyć, że Jezus nie żąda od nas heroicznych praktyk, aczkolwiek niektóre osoby wierzące, które świadomie chcą zbliżyć się do Jezusa i podjąć pokutę, podejmują bardziej radykalne zobowiązania postne.
Można też postem objąć wyrzeczenia z dziedziny rozrywki, przyjemności czy też nazwać postem lepsze wywiązywanie się ze swoich codziennych obowiązków. Filarem Wielkiego Postu nie jest tylko i wyłącznie post. To również modlitwa i jałmużna. Modlitwa oznacza głębszy kontakt z Bogiem, Chrystusem cierpiącym za nasze grzechy. W Wielkim Poście Kościół oferuje nam różne praktyki modlitewne, między innymi Drogę Krzyżową, Gorzkie Żale czy rekolekcje. Jałmużna to swego rodzaju ofiara, czyli ofiarowanie jakiegoś swojego dobra dla drugiej osoby. Poprzez modlitwę, post i jałmużnę mam zmieniać się na lepsze, odczuć głód Boga, zauważyć drugiego człowieka, popatrzeć na swoje rzeczywiste potrzeby.
Czy post jest jeszcze modny w naszym świecie?
