Szopka noworoczna z przymrużeniem oka

SCENA I

Dwaj urzędnicy rozmawiają w kolbuszowskim magistracie.

Urzędnik 1

Kolbuszowa małe miasto,

Tu bezpiecznie i nieciasno,

Długo była białą plamą,

Wirus jednak wtargnął śmiało.

Urzędnik 2

Popłoch wszędzie, co to będzie,

Na klucz zamknął nas w urzędzie,

Sklepy, jarmark już zamknęli,

To pandemia! - okrzyknęli.

Dystans, maska, dezynfekcja,

Tego uczą dziś na lekcjach.

Urzędnik 1

Cóż poczniemy, co zrobimy,

Próżno szukać czyjejś winy,

Świat w popłochu szuka leku,

Ty się kuruj sam człowieku,

Nagle kogoś tu olśniło,

Jest szczepionka, ależ miło.

 Urzędnik 2

I co teraz? Po Covidzie?

 Urzędnik 1

Wszak narodził się Pan Jezus,

Trzeba wierzyć, że to kres już,

Mam nadzieję i w to wierzę,

Że to koniec, mówię szczerze,

O wirusie zapomnimy,

Żyć będziemy, odetchniemy. 

SCENA II

 Król Józef Kardyś chodzi po starostwie i głośno mówi do siebie. Obserwuje go jego doradca Stanisław Stec.

Król

Co tu robić, jak tu działać?

Czy jest sens się jeszcze starać?

 Doradca króla

Czym się martwisz, drogi panie?

Król

To ty nie wiesz, co się stanie?

Dziecię wnet tu się narodzi, 

Przecież o to teraz chodzi,

Porodówki już nie mamy,

Co my temu dziecku damy?

Po pediatrii też wspomnienie,

Takie moje jest zmartwienie.

Doradca króla

Może gmina nam pomoże,

Krążą plotki po tym dworze,

Że tam sporo budowano,

Planu mocno się trzymano,

Do wyboru są trzy wiaty

Zakupione nie na raty,

W każdej scena i podłoga,

Każda wiata była droga.

Król

Wiem, słyszałem, jak się śmiali,

Prawie milion za nie dali.

Doradca króla

No to może trzeba będzie

Zrobić miejsce tu w urzędzie,

Coś się tutaj przygotuje,

Pomieszczenia odmaluje,

Jak sanepid się nam zgodzi,

Dziecię może tu przychodzić.

Król

No to problem z głowy mamy,

Wnet kołyskę poskładamy,

Ależ rok był pokręcony.

Lecz nie powiem, że stracony.

Wirus do nas przywędrował,

Trochę plany pokrzyżował.